بعد از چندین هفته،سالروز لودویگ ون بتهوون توانست بهانه ی خوبی برای پست باشد.اما همانطوری که میدانید بلاگ ما به دنبال کلیشه هال نیست و جدید ترین ها را حتی راجع به قدیمی ترین ها بیان میکند.شاید شنیده باشید که بتهوون در روز های آخر عمر خود به ناشنوایی دچار شده بود و دیگر قادر به شنیدن سمفونی ها و قطعه هایی که خودش می ساخت و یا مینواخت نبود.گرچه به نطر برای همچنین انسانی واقعه ای بسیار تلخ محسوب میشود اما از کسی که سمفونی هایی را همچون مونلایت سوناتا و سمفونی شماره پنج را می سازد بعید به نظر میرسد که به قول خودمانی کم بیاورد.مجله ی تایم در یکی از مقاله های خود مینویسد که هنگامی که لودوینگ ون بتهوون به ناشنوایی دچار شد از یک قطعه ی چوبی که در میان دندان هایش گیر میداد و آن را در مقابل پیانو میگرفت استفاده میکرد تا صدا را بشنود.در واقع این کار لودوینگ بدون اینکه احتمالا بداند استفاده از گوش داخلی بوده،جایی که با استفاده از انتقال ارتعاشات به سمت استخوان های گوش داخلی قادر به شنیدن هرچند ضعیف صدا بوده به طوری که سمفونی شماره نه خود را هنگامیکه ناشنوا بوده نوشته و اجرا کرده.البته مشکل شنوایی بتهوون برای او مشکلاتی را همچون گوشه گیری از اجتماعات را ایجاد میکرده.راستی امروز دودل گوگل را که به مناسبت است را از دست ندهید.
