وقتی اکثر ماها داشتیم به دنیای کامپیوتر های رومیزی وارد میشدیم شرکت هایی مثل مایکروسافت و اپل داشتن دوران اوج رقابتشون برای ایجاد بهترین سیستم عامل رو میگذروندن. اکثر سیستم عامل هایی که میتونستن تو این رقابت وارد بشن سیستم عامل هایی بودن که بر مبنای لینوکس نوشته شده باشن البته جدای از ویندوز. در واقع نوشتن یه سیستم عامل برمبنای لینوکس خیال برنامه نویسای این شرکت هارو از نصف سخت مسیر پیش روی اونها راحت میکرد. در واقع با این کار برنامه نویس نیاز نداشت تا با چیزهایی مثل معماری پردازنده و مدیریت رم سر و کله بزنه. دستورهارو به کرنل یا هسته میداد و اون خودش بقیه ی کارهارو انجام میداد.برای همین این شرکت ها میتونستن رو بحث دیگه ای تمرکز کنن؛ رابط کاربری. نتیجه ی کار هم اغلب نمودار ها پنجره ها و رابط هایی کاربر پسند بود که از اون ما به عنوان رابط کاربری گرافیکی یا GUI یاد میکنیم. در این میان با ورود اندروید که به سرعت تبدیل به یکی از محبوب ترین سیستم عامل هایی شد که در عین حالی که بسیار کاربر پسند هستند توقع زیادی از پردازنده و یا رم دستگاه ندارند این موضوع و متن باز بودن پروزه ی اندروید باعث شد که شرکت ها و کاربران در مدت کوتاهی از سیستم عامل هایی با پشتیبانی ضعیف و محیط هایی غیر منعطف و خسته کننده مثل سیمبین و ویندوز فون به اندروید روی بیاورند. بنابراین سیستم عامل هایی که بر مبنای یونیکس نبودند و توزیع ها یا دیسترو هایی از لینوکس که کامرشال نبودند به تدریج کنار گذاشته شدند. علت کاملا مشخص و منطقی بود؛ کاربران از سرعت و امکانات و گجت های سیستم عامل های کامرشال لدت میبردند و حاظر نبودند به کار با سیستم عامل هایی مثل دبیان روی بیاورند. برمبنای لینوکس ها هم چنپان دست خالی نبود. از نظر من مهمترین برتری که اغلب سیستم عامل های نانکامرشال نسبت به کامرشال داشتند این بود که خواسته یا ناخواسته از برنامه هایی پشتیبانی میکردند که متن باز بودند. به عبارت دیگه وقتی که میخواستید از برنامه ای استفاده کنید یکراست کد را دانلود میکردید و لینوکس ان را برای شما میخواند و کامپایل میکرد. باز بودن کد برنامه ها نه تنها یکی از اهداف اصلی لینوکس جهت ایجاد یک شبکه ی جهانی بدون مرز برای تمامی برنامه نویسان است بلکه اغلب باعث میشود برنامه ها خالی از کد های مخرب باشند.نکته ی دیگر این بود که اغلب دیسترو ها چون اهداف کامرشال ندارند از اطلاعات و استاتیک های شما کمتر استفاده های تبلیغاتی میکنند. اما این ها و هزاران مزیت دیگر هیچگاه باعث نشد کاربران به دیسترو های لینوکس روی بیاورند. تا اینکه دیسترو هایی چون ابونتو با کمک ایجاد اولا رابط کاربری گرافیکی بهتر ثانیا ایجاد فروشگاه هایی پربارتر و در نهایت با کمک برنامه هایی چون کرومیوم کمبود های این دیسترو ها را جبران کنند و روزانه بر تعداد کاربران خودشون اضافه کنند. چند وقت پیش وقتی بیانیه ی لینوکس راجع به آزادی کد رو خوندم تصمیم گرفتم بیشتر کارم رو تو محیط یکی از معروف ترین توزیع های لینوکس به نام ابونتو انجام بدم. قصد دارم در چندین پست بعدی شمارو با این سیستم عامل و راهکار های استفاده بهتر از اون اشناتر کنم.
